Dominujące problemy współczesnej andragogiki
„Dominujące problemy współczesnej andragogiki w teorii i w praktyce”
Zdjęcie autorstwa Danilo Ugaddan z Pexels
Andragogika pochodzi od słów greckich: aner (andros), co oznacza mężczyznę, człowieka dorosłego i agein ( ago)- prowadzić. Ogólnie rzecz biorąc termin andragogika oznacza naukę o prowadzeniu ludzi dorosłych i jak każda z dziedzin nauki wiąże się z pewnymi problemami.
Wraz z rozwojem świata i społeczeństwa rodzą się różnorodne problemy i tak też we współczesnym świecie rozwój cywilizacji postawił ludzkość przed wieloma problemami. Zawsze postępowi cywilizacji oprócz ulepszeń istnieją także ujemne skutki rozwoju.
W miarę postępu technologicznego i naukowego wzrosła liczba zagrożeń globalnych takich jak rozprzestrzenienie się broni jądrowej, degradacja środowiska naturalnego, konflikt nuklearny a także eksplozja demograficzna. Obok tych zagrożeń istnieje także wiele innych powstających z biegiem lat, takich jak: efekt cieplarniany, zanikanie eko-biosfery, migracje ludności, AIDS, przemyt narkotyków, bezrobocie a także przestępczość i terroryzm.
Cele kształcenia w procesie resocjalizacji.
Cele kształcenia wypływają z przyjętych i uznanych wartości i potrzeb. Stanowią one wytyczne i zadania dla procesu kształcenia, określają jego wymagania programowe oraz oczekiwane rezultaty. Pojęcie „cele kształcenia” W. Okoń określa jako „świadomie założone skutki jakie społeczeństwo pragnie osiągnąć przez funkcjonowanie systemu kształcenia, zależą one zatem od charakteru społeczeństwa, od poziomu jego kultury i od poziomu całego systemu oświaty i wychowania w danym kraju. Za nadrzędne wartości wszystkich systemów społeczno – politycznych należy przyjąć dobro każdego człowieka, szczęście i wszechstronny rozwój oraz dobro całego społeczeństwa, jego harmonijny rozwój polityczny, ekonomiczny i kulturalny”.1 Cele kształcenia powinny być ukierunkowane przede wszystkim na wartości poparte tradycją dziedzictwa kulturowego.
Pojęcie „kształcenie” obejmuje przede wszystkim rozwój zdolności poznawczych, tj. myślenia, spostrzegania, uwagi, pamięci i wyobraźni. Należy jednak pamiętać o ścisłym związku procesu kształcenia z procesami nauczania i wychowania.
Celem wychowania resocjalizującego2 jest przekształcenie osobowości wychowanków, usunięcie stanu niedostosowania społecznego, będącego negatywną organizacją postaw wobec siebie samego, innych ludzi oraz zasad współżycia społecznego. W wychowaniu resocjalizującym chodzi o takie przekształcenie osobowości nieletnich oraz ich postaw, aby nie były one źródłem reakcji negatywnych i agresywnych wobec norm zabezpieczających funkcjonowanie systemów społecznych, istnienia oraz rozwoju społeczeństwa i kultury. Wychowanie resocjalizujące zmierza więc do przezwyciężenia negatywnego stosunku jednostki do zbioru norm wyznaczających jej określone obowiązki i uprawnienia, do wyeliminowania względnie trwałych, negatywnych ustosunkowań do oczekiwań społecznych. Zachowanie człowieka zależy od jego osobowości i od konkretnej sytuacji, w której podejmuje działanie. Skuteczna działalność resocjalizacyjna prowadzi do trwałego przekształcenia dyspozycji do zachowań na zgodne z obowiązującymi normami społecznymi, moralnymi i prawnymi. Wychowanie resocjalizacyjne nie może jednak zmierzać tylko do konformistycznego przystosowania społecznego, ale dążyć do kształtowania osobowości samodzielnych i twórczych na tyle ,na ile pozwalają na to posiadane przez osoby niedostosowane zdolności, warunkujące samodzielne, zgodne z normami, rozwiązywanie problemów.